Των μυρμηγκιών τα μαστορέματα,γράφει η Γιολάντα τσιαμπόκαλου

Επί της οδού Σταδίου, μπροστά στην παλιά Βουλή, υπάρχει ένας μικρός κήπος με χώμα πατημένο καλά. Παρατηρώ κάτι μικρές λεπτομέρειες στις πλάκες του πεζοδρομίου, στους τοίχους των κτιρίων, στις γύρω στέγες. Υστερα το μάτι μου πέφτει σ’ ένα μικρό χωμάτινο σωρό κοντά στον κάδο σκουπιδιών, μέσα στο ψευτοπαρτέρι. Πώς δεν έχει σκορπίσει μετά από τόση βροχή;
Μια μικρή χωμάτινη τελεία στο κέντρο της πόλης όπου αυτό το χειμώνα έγινε χαλασμός.
Φωτιές, κόσμος έξω φρενών, διαδηλώσεις, αβέρτα δακρυγόνα, φωνές, συνθήματα…
Και αυτό το ελάχιστο χωματένιο βουναλάκι στη θέση του, άθικτο. Φαντάζομαι ότι από κάτω θα
κρύβεται μια μυρμηγκοφωλιά. Το δίχως άλλο, εκατοντάδες μυρμήγκια κινούνται αυτή τη στιγμή
στους υπόγειους διαδρόμους της. Σαν αντικατοπτρισμός με τους διαβάτες της Σταδίου. Μπαινοβγαίνουν στα χωματένια δωμάτια, που το καθένα έχει τη δική του λειτουργικότητα. Ανταλλάσσουν σύντομους κωδικοποιημένους χαιρετισμούς όταν συναντιούνται και συνεχίζουν
το ένα πίσω από το άλλο.

Κάπου εκεί κάτω κατοικούν οι βασίλισσές τους, που ζούνε χρόνια, γεννούν τα αβγά κι ασχολούνται μόνο με δαύτα. Σε άλλα δωμάτια θα μένουν τα μυρμήγκια-εργάτες, που είναι στείρα, άπτερα θηλυκά και φροντίζουν όλες σχεδόν τις εργασίες. Αποθηκεύουν την τροφή, χτίζουν τη φωλιά, εκτρέφουν μελίγκρες, φροντίζουν τις προνύμφες. Τώρα δα, τσιμπολογούν τις χειμωνιάτικες προμήθειες που στοίβαξαν προσεκτικά όλο το καλοκαίρι και βουβά συνεχίζουν να ζουν. Κοιτώντας το καθένα τη δουλειά του. Ενα πολύπλοκο ζωντανό σύστημα εκτείνεται κάτω απ’ την πατούσα μου, ατάραχο κι ανίδεο για όσα έχουν συμβεί εδώ έξω. Μυρμηγκάκια δια-βολικά, αθώα ίσως, να φτιάχνουν χάρτες για τις επόμενες εξορμήσεις τους όταν ανοίξει ο καιρός. Μπορεί να αφουγκράζονται τον καιρό που είναι να ’ρθει. Αν βγει ο ήλιος, θα το ’χουν ήδη καταλάβει, κι αν είναι να βρέξει,το ίδιο. Το ένστικτό τους, φορεμένο μέσα στο μικρό τους κορμί, πάλλεται.
Συνηθισμένα στους κραδασμούς του Μετρό και αδιάφορα για τη ζωή εδώ πάνω, αντέχουν την καθημερινότητά τους και σπρώχνουν το χρόνο για να'ρθει το καλοκαίρι. Εγώ από πάνω, ανήμπορη να καταφέρω το ίδιο, κοντοστέκομαι και αντλώ λίγη απ’ την ενέργειά τους. Δύσκολο. Η ρουτίνα λιμπίζεται τη σάρκα και τη σκέψη μου. Η καθημερινότητα σαν να φτιάχνει ρουφήχτρα πάνω απ’ αυτή τη μυρμηγκοφωλιά και θέλει να με τραβήξει στη δίνη της. Μπορεί τα ίδια τα μυρμήγκια να θέλουν να στοιβάξουν και μένα μέσα στη φωλιά. Να ’χουν να ασχολούνται και να τσιμπολογούν…
Πάω παραπέρα, όμως. Απομακρύνομαι απ’ το χωμάτινο βουναλάκι των παράξενων εντόμων. Πάω
μια παράξενη βόλτα, αλλά δεν θα μπορέσω να τη μοιραστώ μαζί σας ξανά.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για την παρέα ως εδώ…


Γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου