Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Το μάθημα,γράφει η Γιολαντα Τσιαμποκαλου.



Στην Αθήνα τέτοιες μέρες το φεγγάρι ανατέλλει πίσω από ένα καψαλισμένο πεύκο του Υμηττού και δύει πίσω από έναν ηλιακό θερμοσίφωνα τρία τετράγωνα πιο κάτω από το σπίτι μου. Και κάθε φορά που ακολουθεί αυτή τη διαδρομή, ξέρω στα σίγουρα πως άλλη μία χρονιά πέρασε. Ετσι τα μετράω τα χρόνια. Σαν τα πιτσιρίκια του Δημοτικού. Οι δώδεκα μήνες ολοκληρώνουν τον κύκλο τους ντά-λα καλοκαίρι. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλα σημάδια, που στο φωνάζουν ξεκάθαρα πως το «μάθημα» τέλος για φέτος. Πρώτα πρώτα τα βιβλία: παρατημένα πια στα πατώματα, γεμάτα υπογραμμίσεις, SOS σημειώσεις και προσθαφαιρέσεις, που πάντα έχουν άθροισμα «love for ever». Κι αν όχι «for ever», τουλάχιστον λίγο ακόμα έως το τέλος Aυγούστου. Οσο ο αέρας θα μυρίζει τσίκνα και αγιόκλημα.
Οσο οι παρέες θα χασκογελάνε και θα ερωτεύονται στις βεράντες. Πιο δυνατά από το κανονικό. Μάθημα τέλος για φέτος, το ξέρω καλά, γιατί είναι ο καιρός που τα μηχανάκια δίνουν και παίρνουν με τις μουράτες κομμένες εξατμίσεις τους. Που υπάρχουν θέσεις για πάρκινγκ. Που οι κατσαρίδες
είναι ξαπλωμένες τ’ ανάσκελα στα πεζοδρόμια. Κι ο ανεμιστήρας στριφογυρνάει σαν πωρωμένη μύγα. Μάθημα τέλος για φέτος, γιατί το ψυγείο έχει βερίκοκα (επιτέλους) κι άγουρο καρπούζι. Ζεσταίνομαι. Σε κάποιες γειτονιές περνάει ακόμα παγωτατζής με τρίκυκλο και διαβεβαιώνει
φωναχτά και μελωδικότατα πως έχει «Ωραίαιαιο παγωτόοο!». Μάθημα τέλος, γιατί είναι η κατάλληλη στιγμή για να σκεφτούμε. Πόσα νιώσαμε, πόσους χάσαμε, όσα κουτσοκαταφέραμε, πόσα θα μας λείψουν για πάντα, όσα μάθαμε «φέτος». Μας περιμένουν κάτω από τον κουρνιαχτό της σκόνης και του νέφους, στα ίδια στενά που περπατάγαμε μικροί ή ανάμεσα στις κεραίες και πίσω από
τους ηλιακούς θερμοσίφωνες, όπου έδυσε απόψε το φεγγάρι μου. Και
χτύπησε κουδούνι για το διάλειμμα.

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου